പ്രിയപ്പെട്ട കുഞ്ഞേ….ഞങ്ങൾ നിന്നോട് മാപ്പ് ചോദിക്കുന്നു.
വെറും എട്ടു വയസ്സുമാത്രമുള്ള, എട്ടും പൊട്ടും തിരിയാത്ത നിന്നെ
ഒരു പൂമ്പാറ്റ പോലെ, ജമ്മുവിലെ പുൽമേടുകളിൽ
ആടുകളെയും കുതിരയെയും മേച്ചുകൊണ്ട് പാറിപ്പറന്ന നിന്നെ
പിച്ചിച്ചീന്തിയതും നിഷ്ഠൂരം കൊലചെയ്തതും
ഞങ്ങളുടെ ഈ സമൂഹം തന്നെയായിരുന്നു!
ഞങ്ങൾ ഊട്ടി
വളർത്തിയ വെറുപ്പ്, ഒരുനാൾ നിന്റെ ജീവനെടുത്തു.
എന്നിട്ടും നിനക്ക് നീതി ലഭിക്കാതിരിക്കാൻ ഞങ്ങളേറെ ശ്രമിച്ചു!
ഞങ്ങളിലെ അഭിഭാഷകർ കോടതികളെപ്പോലും അടച്ചുപൂട്ടി
ഞങ്ങളിലെ പോലീസുകാർ അവരുടെ കൈകളിൽ പടർന്ന നിന്റെ രക്തം
കഴുകി ഉണക്കി തെളിവുകളെ ഇല്ലാതാക്കി
ഞങ്ങളിലെ രാഷ്ട്രീയക്കാർ നീതിദേവതയെ ബന്തിയാക്കി.
എന്തിന്,
ഞങ്ങളുടെ ദൈവങ്ങൾ പോലും നിന്റെ നിലവിളിക്ക് നേരെ ചെവിയടച്ചു!
ഇന്ത്യയുടെ മകളായ നിനക്ക് നീതി നിഷേധിക്കാൻ ഞങ്ങൾ
ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ പതാകയുമായി തന്നെ തെരുവിലിറങ്ങി.
മതത്തിന്റെയും, ദേശീയതയുടെയും,
രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും,
സാദ്ധ്യമായ വഴികളെല്ലാം
ഞങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചു.
നിനക്ക് നീതി നിഷേധിക്കാൻ….
നിന്നെ സംരക്ഷിക്കാനോ ഞങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല,
നിനക്ക് നീതി നൽകാൻ പോലും ഞങ്ങൾ വളർന്നില്ല!
ഇന്ന്…. പ്രിയപ്പെട്ട കുഞ്ഞേ,
ഞങ്ങളുടെ തെറ്റ് നീ ഞങ്ങളെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നു.
ഞങ്ങളുടെ മൗനം നിന്റെ കൊലയാളികളുടെ ആക്രോശത്തേക്കാൾ കഠിനമാണെന്ന്!
ഞങ്ങളുടെ നിഷ്ക്രിയത്വം നാളെ ജമ്മുവിലെ പുൽമേടുകളിൽ നിന്നും
നിന്നെ ഞങ്ങളുടെ അകത്തളങ്ങളിൽ എത്തിക്കുമെന്ന്.
വെറുപ്പ് വിതച്ച് സ്നേഹത്തെ കൊയ്യാനാവില്ലെന്ന് നീ ഞങ്ങളെ ബോധ്യപ്പെടുത്തി.
ഒന്നു മാത്രം വാക്കുതരുന്നൂ കുഞ്ഞേ…..
ഇനിയും ഞങ്ങൾ നിശബ്ദരും നിഷ്ക്രിയരും ആവാതിരിക്കാം!
നിനക്ക് നീതി ലഭിക്കും വരെ പോരാടാം.
അതുവരെ…മാപ്പ്, മാപ്പ്, മാപ്പ്!
No comments:
Post a Comment